Blog voor boek Help ik word vijftig
Ons polderland kent typische gewoonten om nieuwe vijftigers in het zonnetje te zetten. Zo plaatsen familieleden of vrienden graag een grote Abraham-pop (of bij vrouwen een Sarah) bij de jarige jubilaris voor de deur. Het liefst met een groot spandoek erbij waarop zoiets staat als “Even toeteren, anders hoort hij/zij het niet”. Gelukkig is de pop er ook in een minder opvallende, eetbare variant. Zo’n Sarah of Abraham haal je bij de bakker en is er in gevulde speculaas, met vruchten, slagroom en noten. Ik had het geluk om zelfs twee keer zo’n eetbaar exemplaar cadeau te krijgen.
De eerste kreeg ik thuisbezorgd en zette ik mijn visitie voor. Deze met speculaas gevulde Sarah ging erin als koek. Binnen de kortste tijd was er niets meer van over. Behalve dan de brief die de bakker er als “cadeautje” bij had gedaan. Een epistel dat dochterlief vervolgens plagerig voor het raam hing.
De tweede keer was op mijn werk. Collega’s hadden de bijbehorende brief vanwege het tenenkrommende taalgebruik alvast in het ronde archief gedeponeerd, want dat past niet bij een schrijver. Ik kreeg dus alleen de pop, mooi verpakt in een witte doos met in rood de naam Sarah erop. Zonder tas. En daarmee, u voelt het al aankomen, begonnen de problemen. Want hoe krijg je zo’n grote doos met eetbare inhoud heel mee naar huis? Ik trok mijn stoute schoenen aan, pakte de Sarah stevig onder mijn arm en baande mij al slingerend een weg door het Haagse. Voor de duidelijkheid: op de OV-fiets. Halverwege ging het mis en glipte de doos toch nog uit mijn vingers. De schade viel mee: alleen een scheurtje door het middenrif. ‘Dat overleeft ze wel’, concludeerde ik tevreden. Vastberaden dit avontuur tot een goed einde te brengen, vervolgde ik met Sarah, stevig vastgebonden op de fietsendrager, mijn weg naar het station. Het ritje met de trein verliep verder probleemloos. Nog even en ik kon haar soldaat maken.
De fietstocht naar huis overleefde ze niet. Een hulpvaardige vriendin zette de doos rechtop in haar fietsmand, zodat ik bij gebrek aan goede snelbinders niet met fiets en pop door de regen moest lopen. Bovendien konden we dan gezellig bijkletsen. Dat brak Sarah’s hart. Ze viel in kleine stukjes in de doos uiteen. En die liggen nu in hapklare brokken in mijn koelkast (nog steeds lekker trouwens). Tja, zelfs bij een pop komt ouderdom met gebreken.