Blog voor boek Help ik word vijftig
Share your talent. Onder die noemer staat er sinds begin dit jaar een piano op de meeste NS-Stations. Daar kan iedereen die dat wil van hartenlust op spelen. En dat gebeurt ook bijna dagelijks. Van jong tot oud zet zich achter de zwarte en witte toetsen en speelt de sterren van de hemel. Slechte artiesten zijn er eigenlijk niet, het klinkt bijna altijd mooi en goed. Wat opvalt is de gedrevenheid van deze ‘talenten’ om zonder bladmuziek te spelen en anderen te laten genieten van hun spel. Ik kan daarvan erg genieten, want piano is werkelijk waar een van mijn favoriete muziekinstrumenten. Naast de harp, (akoestische) gitaar en viool dan.
Die voorliefde voor piano begon al in mijn prille jeugd. Ik moest en zou als zesjarige pianoles krijgen en mijn zwager was niet te beroerd mij een aantal jaren les te geven. Hij had wel heel veel geduld met mij. Dat moest ook wel, want het oefenen schoot er menigmaal bij in. Vooral toen ik wat ouder werd, moest ik mij er steeds meer toe zetten om trouw te studeren en mijn leraar niet teleur te stellen. Piano spelen vond ik nog wel leuk, als ik er maar niet zo veel voor moest oefenen. Het moment dat we gingen verhuizen, greep ik dan ook met beide handen aan om mijn pianolessen voorgoed vaarwel te zeggen. Of ik daar nu, zoveel jaar na dato spijt van heb? Nee, want zodra ik een liedje in mijn hoofd heb, kan ik dat vrij snel in noten omzetten en met één hand op de piano spelen. Zolang ik maar geen notenschrift hoef te lezen, want dat vind ik te veel werk.
Grappig genoeg zie ik zo’n zelfde houding ook terug in de antwoorden op mijn enquêtevragen aan mensen die in de jaren ‘64 en ’65 zijn geboren. Ook zij begonnen ooit eens vol enthousiasme met het bespelen van een muziekinstrument, maar vonden het oefenen saai en vervelend. Of ze ontdekten juist de muziek op latere leeftijd en begonnen toen uit zichzelf met spelen. Een enkeling had de discipline om door te zetten en speelt nu nog.
Wellicht is het toch iets van alle generaties. Ons huis vult zich geregeld met de mooiste muziek van gitaar of keyboard. Onze dochter bespeelt beide instrumenten. Op het eerste heeft ze al jaren les, het tweede heeft ze zichzelf aangeleerd, voornamelijk via video’s op Youtube. Les wil ze niet, want dat kost alleen maar tijd. Laatst vertelde ik een kennis hierover. Hij betwijfelde of de moderne media je bij zoiets konden helpen en vond dat je toch wel les moet hebben, wil je echt goed kunnen spelen. Anders leer je bijvoorbeeld nooit een goede stand van je vingers aan, stelde hij. Ik zie hoe mijn dochter vingervlug met tien vingers een nummer van John Legend en Coldplay speelt en glimlach om de virtuele pianoassistent op haar mobiel.Tja, er zijn duidelijk meer wegen die naar Rome leiden.