Blog voor boek Help ik word vijftig
Hij maakte de Tweede Wereldoorlog mee, ik niet. En toch delen we iets, al vijftig jaar. Want op de dag – en volgens mijn ouders zelfs nagenoeg rond hetzelfde tijdstip – dat hij zijn laatste adem uitblies, zoog ik mijn eerste longen vol lucht. Dat is mij tenminste altijd in geuren en kleuren verteld. Mijn vader heeft mij zelfs een gedenkpenning van deze voormalige premier van Engeland gegeven. En hij heeft hem ooit vereeuwigd in olieverf. Maar dan zonder zijn eeuwige sigaar. Want daar staken wij als kinderen een stokje voor.
Over wie ik het heb? Sir Winston Leonard Spencer-Churchill. De man die tussen 1940 en 1945 het Nazi-Duitsland van Hitler weerstond. Symbool voor het Brits verzet tegen Duitsers en destijds als premier enorm populair bij het Britse volk. Nog steeds, zo bleek vrijdag 30 januari wel uit de herdenking van zijn staatsbegrafenis van vijftig jaar geleden die ik op televisie zag. Met bloemen, een dienst, toespraak van de huidige Prime Minister David Cameron en een rondvaart over de Theems.
Ik heb mij ooit eens met hem laten fotograferen. Als tiener, in Madame Tussauds in Londen. En later bij het standbeeld van Churchill in dezelfde stad. De foto’s zijn in de loop van de tijd ergens in de verhuisdozen verdwenen. Maar het schilderij van mijn vader is er nog. Ik kijk ernaar en moet glimlachen. Hij glimlacht, zoals altijd, geolied terug.