BLOG
Het is rood en hangt aan mijn muur: een rood hemd van de Friese schilder Jopie Huisman. Veel mensen vinden het eng, dat hemd. Het doet hen denken aan de dood. Waarom weet ik eigenlijk niet, of het moet iets met bloed te maken hebben. Mij fascineert het meer. Waarom dit hemd, deze kleur? De versleten naden, het verlaten plein. Er zit een verhaal achter. Het verhaal van Jopie, de geschiedenis van de drager van het hemd. Een verhaal van mijzelf.
In gedachten keer ik terug naar mijn jeugd. Het is eind jaren zestig. We, mijn ouders, broers en zussen, zijn net verhuisd naar een oh zo klein dorp in de kop van Noord-Holland. Mijn moeder heeft de was gedaan. Bij gebrek aan een droogmolen spant ze op het terras een touw van de muur van onze vrijstaande bungalow naar het hek dat de buurtuin van de onze scheidt. Het is voorjaar en de zon schijnt volop. Goed ‘wasweer’ dus.
‘Ben je wezen skaken, buuf?’, roept de buurvrouw naast ons haar vriendelijk toe. Mijn moeder knikt. Schoonmaken betekent dat. Maar dat weet ik pas jaren later, als ik wat thuis ben in het West-Fries. Ik kijk naar de was en zie een druipnat rood hemd. Het is het hemd van mijn broer dat hij altijd naar de volleybal draagt. Ik zie in gedachten mijn broer in dat hemd en lach. Dan roept mijn moeder mij binnen. Als ik weer buiten kom, ligt het hemd op de grond. Verlaten in een langzaam rood kleurende plas water. Mijn moeder zucht, klopt het hemd, knijpt het uit, spant opnieuw de lijn en hangt de was terug. Ze gaat weer naar binnen. Het tafereel herhaalt zich tot drie maal toe. De derde keer wacht de buurman haar op. Boos. Wat denkt ze wel: was ophangen aan zijn hek? Zijn hek? Kans om te reageren, krijgt ze niet. Welkom buurvrouw in dit dorp.
Ik kijk opnieuw naar het hemd aan mijn muur en denk: raar eigenlijk. Waanzin! Te gek voor woorden! Maar wel een mooi verhaal.